مذاکرات حکومت ایران با گروه 1+5 در استانبول به پایان رسید و نتیجه آن از هر دو طرف مثبت و سازنده گزارش شد . تحلیلها و گزارشاتی که در آستانه این مذاکرات و پس از آن از رسانه های گروهی غرب و ایران ارائه شد نشانه هایی از یک نوع سازش پنهانی در بر داشتند و بنظر میرسد این سازشها از نوعی باشد که در حال حاضر نه مردم ایران و نه افکار عمومی دنیا می توانند از آن مطلع گردند .
کل اطلاعاتی که در این زمینه توسط دو طرف و با لحن و زبان یکسان در اختیار عموم قرار گرفت به جملات زیر خلاصه می شود :
" مذاکرات راجع به بحث های کلی و همکاریهای و شکل همکاریها در آینده بود و به آن معنا وارد بحث های محتوایی نشدیم ." بر پایه رهیافت گام به گام و اصل عمل متقابل ." " بسیار اهمیت دارد که مذاکرات باید طوری باشد که اعتماد ملت ایران جلب شود ." " ما با گروه 1+5 به یک نقطه مشترک رسیده ایم ." " ما اطمینان یافتیم که ایران جدی است . "
محتوای این جملات از نگاه افراد تحلیل گر آن نیست که توانسته باشد در طول این یازده ساعت مذاکره بدست آمده باشد و گویای زمینه سازیهای دقیق قبلی می باشد . خصوصا که درست قبل از تشکیل این جلسه هم محافل غربی تاکید زیادی داشتند بر اینکه موفقیت در این گفتگوها نیاز به پروسه ای دراز مدت دارد و نمیتواند در یک یا چند جلسه حاصل شود . گویی آنان از نتیجه مذاکرات قبل از تشکیل جلسه اطلاع داشتند.
از نظر بسیاری از مردم ایران ابراز شادمانی طرفین مذاکرات از نتیجه آن با شعارههایی که قبلا بگوش میرسید مغایرت کامل دارد و بدون اینکه طرفین امتیازهای بزرگی بهمدیگر داده باشند امکان پذیر نبوده است .
برای ملت ایران این مهم است که بدانند این امتیازها چه بوده است . تنها امتیازی که حصولش برای گروه ایرانی مذاکره کننده متصور است میتواند در جمله " بسیار اهمیت دارد که اعتماد ملت ایران جلب شود " باشد . همه میدانیم که منظور حاکمیت از ملت همان حکومت است . و اعتماد حکومت به غرب هم مفهومش اینست که آنان در فکر براندازی این حکومت نباشند . برای غرب هم آنچه مهم است حصول اطمینان در جدی بودن ایران در ادامه دراز مدت همکاری با غرب است .
همکاری حکومت ایران با غرب هم در زمانهایی که صحبت از تفاهم باشد از همان نوع است که در عراق و افغانستان اتفاق افتاد . یعنی عدم مداخله ایران در روند تسلط غرب بر این کشورها و همکاری در صورت لزوم . و سهمی هم که حکومت ایران در این وسط نصیبش شده تا کنون جز هزینه کردن از ثروت ملت در این کشورها نبوده است . هر گاه هم که خواسته در این زمینه ها پا از گلیمش بیرون بگذارد آنچنان فضاسازی می شود که سیل ثروتهای کشورهای نفت خیز عربی برای خرید اسلحه به غرب جاری می شود . و چه همکاری از این بهتر ؟!
ظاهرا غرب در حال حاضر همین نوع همکاری ایران را در سوریه طلب می کند و با توجه به اینکه حکومت ایران هم با توجه به وضعیت اقتصادی و سیاسی داخلی ، خود را در لبه پرتگاه می بیند حاضر شده است همان تجربه های قبلی را که هیچوقت هم از آنها درس نمی گیرد تکرار کند . و از آنجا که این حکومت برنامه هایش روزمره گی است راهی جز این هم برای خود نمی یابد . یعنی جام زهر را بگونه ای بنوشد که ملت ایران متوجه نشود و پاد زهری هم از آمریکا بگیرد تا مدتی به عمرش ادامه دهد .
آنچه برای ملت ایران می ماند همین نان بخور و نمیر است . چه در ذیل سایه اعلیحضرت ظل الله باشد و چه در سایه عنایات حضرات آیت الله ! شاید در حال حاضر هم دلخوشی شان این باشد که فعلا حملات نظامی غرب منتفی اعلام میشود . و این همان است که در مقاله " امیدواری تا سقوط " و " آمریکا محصولات ولی فقیه را درو می کند " و " ایران در انتظار تسلیم یا ویرانی " در همین وبلاگ بیان کرده ام . و این روند ادامه خواهد یافت و ما را با سرنوشتی نا معلوم همراهی خواهد کرد . مگر اینکه خود ما ایرانیان راهی بیابیم برای نجات خود از این دایره بسته و با کسب آزادی خود سرنوشت خود را بدست گیریم و کشور خود را عاقلانه و عادلانه اداره کنیم .